3e maand in Ghana: Malaria & Jarig in Damongo!

3 december 2017 - Damongo, Ghana

Hallo lief thuisfront,

Ook deze update even met terugwerkende kracht, maar desalniettemin is er in mijn derde maand in Ghana een hoop gebeurd!

Ik kan namelijk wel zeggen dat ik bijna (nog geen Ghanese kerel aan de haak geslagen hoor!) de volledige Ghana-experience heb meegemaakt. Ik heb naast de meeste lokale gerechten geproefd te hebben, een beetje Gonja geleerd te hebben en voor het hele ziekenhuispersoneel gedanst te hebben (kom ik in mijn volgende update op terug) een paar weken terug dan toch echt zelf Malaria gehad (ondanks profylaxe!). Het stelde in mijn geval niet zo heel veel voor en na het thuiskuurtje van 3 dagen voelde ik me weer kiplekker. Wel weer vet om mijn eigen onderzoek en medicatie uit kunnen te schrijven! Werkelijk iedereen in het ziekenhuis, was er natuurlijk van op de hoogte, ik was namelijk wel 2 daagjes ziek thuis gebleven. Allevier de dokters tot aan het hoofdzuster (en dat is wel een belangrijk vrouwtje hier) kwamen speciaal op mijn huidige afdeling langs om te vragen hoe het met me ging. Dus dat deed me zeker weer goed! De artsen vonden eigenlijk dat ik meteen voor het infuus met IV-medicatie had moeten gaan, maar dat was gelukkig niet nodig! No way dat ik zelf op de afdeling ga liggen! 

IMG_2905  IMG_3329 IMG_3060

Over afdeling gesproken, ik stond deze maand dan eindelijk op de kinderafdeling! Inmiddels heb ik alweer de male- female- en dus de paediatric-ward gepasseerd. Wat vond ik die laatste toch ontzettend leuk! Ik voelde mij daar helemaal in mijn element. Of ze het nu op een brullen zetten of met onbeschaamde nieuwsgierigheid naar mij als vreemde blanke kijken, ik vind het allemaal prachtig. Ik zie het wel als een leuke uitdaging de krokodillentranen te laten verdwijnen door ze te laten zien dat die Abruni-dokter echt zo eng niet is. Vaak kwam daar wel een ballon ter afleiding bij aan te pas. Of mijn pulse-oxygen meter die allerlei lichtjes en een geluidje maakt, doet het ook goed. Op mijn laatste dag heb ik alle overgebleven ballonnen en krijtjes uitgedeeld en de door mam en pap opgestuurde Minion-stickers op de ziekenhuisbedjes geplakt. Benieuwd of ze er over een jaar of wat nog steeds op zullen zitten!

Deze maand heb ik ook mijn verjaardag hier in Ghana gevierd! Ik heb de verjaardags-douche gelukkig niet gekregen (schijnt traditie te zijn), maar wel een klein feestje bij de plaatselijke, en enige, bar hier in Canteen, Damongo gehouden. Een van de dokters was ook nog even gekomen. Het was zeker bijzonder mijn verjaardag hier in Ghana te vieren!

  IMG_2621  IMG_20171011_124044  IMG_2936 ​

Ook heb ik deze maand, na 3 maanden niet meer gesport te hebben, het in mijn hoofd gehaald te gaan hardlopen hier. 5 maanden is best lang om niet te sporten en nu de Ghanese schijf van zetmeel zijn sporen begint na te laten, moest ik er toch echt aan geloven. Het scheelt dat het nu s'avonds en 's nachts wat meer afkoelt. Dus toen ik mijn schaamte voor het tegenkomen van het halve ziekenhuispersoneel (Damongo is klein, dus iedereen woont hier bij je om de hoek) aan de kant had geschoven, heb ik aan het eind van de middag eventjes gerend. 4 dagen lang spierpijn was het gevolg.. En ja, ik kwam inderdaad 6 bekenden tegen. Maar hee, je moet toch wat. Dus voortaan is dit een 2x wekelijkse bedoeling. 

IMG_2858Tussendoor ben ik ook nog even een middagje met de ambulance meegeweest naar het grotere ziekenhuis in Tamale, toen deze een patient daarheen moest brengen. En daarmee bedoel ik dat ik achterin de ambulance heb gezeten, met z'n drieeen (verpleger, familielid en ik) op een rij op het bankje pal naast de patient. De weg naar Tamale kent ontelbaar veel verkeersdrempels die zo ontworpen zijn dat je er enkel met 5 km/h overheen kunt. Dus elke 5 minuten moest de ambulance weer afremmen, schoof de brancard met patient telkens met een schok naar voren en moest je jezelf ook vasthouden om geen blauwe plekken over te houden. Kortom, eens maar nooit weer! Het was wel erg interessant het andere ziekenhuis eens te zien ter vergelijking. En gelukkig mocht ik op de terugweg voorin!

Tot slot hebben we het laatste weekend van deze maand een nieuwe studente uit Maastricht opgehaald in Tamale. We hebben eindelijk bij het befaamde 'Chucks' in Tamale gegeten, wat zijn verwachtingen meer dan nakwam! Er stonden zelfs Nederlandse bitterballen op het menu!! Ik heb ze alleen niet kunnen bestellen, dus voor ik Noord-Ghana verlaat móet ik sowieso nog een keertje terug!

Genoeg voor nu, tot de volgende update! Liefs Maud

Foto’s

2 Reacties

  1. Annie Parren:
    2 januari 2018
    Tjonge Maud ervaringen opgedaan voor je hele verdere leven, lijkt me. Toch prachtig! De foto black and white hierboven mooi contrast. Wat zal de temperatuur in Nederland tegen gaan vallen. Geniet nog maar even in je zomerplunje. Veel liefs en graag weer tot ziens. T. ANNIE
  2. Maud Cornelissen:
    3 januari 2018
    Hoi tante Annie, voor de leuke reactie! Haha ik zal inderdaad nog even genieten van het zonnetje hier!