2e maand in Ghana: Overal dieren!

5 november 2017 - Damongo, Ghana

Hoi lieve mensen thuis,

Even een tijdje geen update, oeps! Sinds mijn vorige stukje is er een hoop veranderd en ben ik vooral heel druk geweest met het ziekenhuisleven. In dit stukje een terugblik op mijn tweede maand in Ghana!

Ik ben inmiddels geswitcht van de female-afdeling naar de male-afdeling. Prima afdeling, maar niet mijn favoriet. Hier zie je ziektebeelden als ontregelde diabetes (met alle gevolgen van dien), prostraatklachten en (vergevorderde) chronische leverziekten. Wel begin ik wat woorden in het locale dialect, Gonja, te leren spreken, En laat er nou een oudere patient zijn, die dat maar wát leuk vindt. Elke keer als hij mij langs ziet lopen krijg ik een big smile en een heel verhaal in het Gonja! Superleuk, alleen snap ik er geen snars van. Volgende week start ik alweer op de kinderafdeling, waar ik veel zin in heb!

Begin vorige maand zijn we dan eindelijk op safari in Mole National Park geweest! En hoewel Ghana niet het beste land is om wildlife te spotten, hier helaas geen big five, was het voor mij als safari-groentje zeker de moeite waard! De natuur alleen al was prachtig. En ook het zitten op zo’n hobbelende jeep met de vaart er goed in, was erg gaaf. We hadden de hoop op het spotten van olifanten echter een beetje opgegeven, tot onze ranger plots een seintje over zijn walki-talki kreeg en we met een rotgang naar een plas reden. Het laatste stukje moesten we lopend afleggen, wat beloond werd met het beeld van een olifant die net het water uit kwam lopen. Echt fantastisch om zo'n kolossaal beest zich in het wild, vlak voor je neus te zien voortbewegen.

Die week er op leek het alsof de dieren juist naar óns toe besloten te komen, toen we op 1 avond wel 4 reuze-krekels (waarvan ik 3 dagen in de overtuiging heb geleefd dat het kakkerlakken waren) vingen. Het ergste was nog dat er 1 zich ín mijn bed ónder mijn klamboe bevond, brrrr! Gelukkig zag ik hem overdag zitten en niet pas 's avonds toen ik mijn bed indook!

In de laatste week van Manon, hebben we het weeshuis hier in Damongo bezocht, omdat zij graag wat kleren wilde doneren. Op voorhand twijfelde ik een beetje, of dit niet moeilijk zou zijn om te zien. Maar het tegendeel bleek waar, ik stapte na afloop met een grote glimlach weer in de yellow yellow (= tuktuk), want het was duidelijk dat de kinderen daar hartstikke happy zijn!

Tot slot ben ik deze maand 2 keer met Mengina (het zwitserse meisje) naar Tamale gereisd, voor mijn visum, helaas zonder veel succes. Maar het was wel harstikke gezellig! Voor het eerst heb ik Red red geproefd, mijn favoriete ghanese maaltijd tot nu toe! En we hebben in Tamale ook een winkeltje ontdekt dat veel Westers eten verkoopt!! Lees: chocolade, kaas, yoghurt!! Jep, nooit gedacht dat ik daar zó enthousiast om kon worden! Wel was het voor de eerste keer met openbaar vervoer terugreizen even een avontuurtje. Het leek er even op dat we in Tamale een hotel zouden moeten boeken, wat ook geen ramp was geweest. Maar met volhouden en geen nee voor een antwoord nemen, kom je hier vrij ver. Dus rond 6 uur zaten we dan toch in de trotro, hutje mutje met nog 14 anderen, weer richting Damongo!